Kłopoty, problemy, z którymi spotyka się, na co dzień Pana/i dziecko, to dla Pana/i przede wszystkim?

• Błahe, czasami zabawne sprawy, problemy dorosłych są dużo bardziej poważne.
• Coś, czemu można było zapobiec, gdyby dziecko postępowało rozsądniej.
• Coś, do czego zawsze podchodzi Pan/i poważnie i z wyrozumiałością.

Wraca pan(i) do domu zmęczony(a). Pana/i dziecko od progu domaga się, żeby z nim porozmawiać. Mówi, że to ważne. Co Pan/i robi?

• Odpowiada , że nie jest w stanie porozmawiać z nim dzisiaj. Na pewno nic się nie stanie, jeśli odłożycie to do jutra.
• Mówi Pan/i, że jest bardzo zmęczony/a i potrzebuje trochę czasu, aby odpocząć.
• Zniecierpliwiony/a pyta Pan/i, co takiego znowu dziecko narozrabiało.

Co jest dla Pana/i najważniejsze w kontakcie z dzieckiem?

• Wspólna zabawa, która pozostawia po sobie miłe wspomnienia.
• Rozmowy, to one tworzą między wami więź i dają poczucie bezpieczeństwa.
• Ciekawe wyprawy, wycieczki, wyjście do kina - najważniejsze jest aktywne poznawanie świata.

Kiedy rozmawia Pan/i ze swoim dzieckiem o jego problemach, to przede wszystkim:

• Dopytuje je o wszystko, bo chce wiedzieć jak najwięcej.
• Słucha Pan/i tego, co mówi dziecko pokazując, że rozumie i szanuje jego uczucia.
• Proponuje mu Pan/i szereg rozwiązań, bo jest starszy/a i wie lepiej, które rozwiązanie jest dobre.

Pana/i dziecko po raz kolejny dostało uwagę w szkole za to samo niewłaściwie zachowanie. Jak Pan/i postępuje?

• Ma Pan/i tego dość i dziecko dostaje natychmiast karę, bo nie ma sensu kolejny raz o tym rozmawiać.
• Nie ma Pan/i już siły i pomysłów. Jutro zadzwoni Pan/ido psychologa.
• Kolejny raz siada Pan/i ze swoim dzieckiem i rozmawia. Staracie się zrozumieć, dlaczego sytuacja się powtarza.

Chce Pan/i, aby Pana/i dziecko przede wszystkim:

• Mówiło o wszystkim, przecież jest Pan/i za nie odpowiedzialny/a.
• Umiało radzić sobie po swojemu. Pan/i też w dzieciństwie radził/a sobie sam/a.
• Miało do Pana/i zaufanie i mogło porozmawiać o tym, co jest dla niego ważne.

Przed wyjściem do szkoły kolejny raz Pana/i dziecko mówi, że źle się czuje, boli je głowa, brzuch...

• "Paluszek i główka to szkolna wymówka". Na pewno nie przygotowało się do lekcji. Posłyła Pan/i dziecko do szkoły.
• Musi Pan/i to sprawdzić - od razu idziecie do lekarza.
• Pyta Pan/i, co się ostatnio dzieje w szkole. Wspólnie staracie się znaleźć rozwiązanie.

Jak dobry rodzic powinien postępować z dziećmi w wieku 4-6 lat?

• Podejmować za nie wszystkie decyzje, bo małe dzieci jeszcze niczego nie rozumieją.
• Chronić je, bo małe dzieci nie potrafią sobie jeszcze same radzić.
• Liczyć na ich otwartość, szanować ich uczucia i przeżycia.

Kiedy dziecko opowiada Panu/i o trudnej dla niego sytuacji, to w pierwszej kolejności...

• Słucha Pan/i je uważnie. Kiedy się nieco uspokoi mówi Pan/i: „Wierzę, że potrafisz sobie poradzić w różnych sytuacjach”.
• Od razu doradza mu Pan/i, co powinno zrobić, żeby szybko rozwiązać ten problem.
• Pociesza je Pan/i mówiąc np. „Na pewno nie jest tak strasznie”, „Mogło przecież być gorzej”, czy „Na pewno sobie z tym poradzisz”.

Pana/i dziecko ma wykonać pracę plastyczną do szkoły. Nie czuje się w tym dobre i prosi Pana/ią o zrobienie za nie. Co Pan/i robi?

• Siada Pan/i obok dziecka, pomaga mu w wyborze materiałów do pracy, pyta o jego pomysły, ale chce Pan/i, żeby dziecko pracę zrobiło samodzielnie.
• Wie pan/i, że dziecku będzie przykro, jeśli jego praca będzie brzydsza niż inne i że Pan/i przygotuje ją szybciej, więc robi Pan/i pracę częściowo za dziecko.
• Nie ma Pan/i teraz czasu, więc pociesza dziecko mówiąc, że na pewno da sobie radę i że przygotuje najładniejszą pracę z całej klasy.

Pana/i dziecko przychodzi smutne do domu i mówi, że dostało tróję ze sprawdzianu, a liczyło na więcej. Co Pan/i odpowiada?

• Nie martw się, zaraz temu zaradzimy. Przygotuj się dobrze na jutro i zapytaj nauczyciela czy możesz poprawić tę ocenę. isz dodatkową. Powinno dać się to poprawić.
• Widzę, że jesteś bardzo smutne. Sporo się uczyłeś do tej klasówki i liczyłeś na lepszy stopień. Stara się Pan/i pocieszyć dziecko, mówiąc, żeby się nie martwiło. Przecież mogło być gorzej.
• Dodaje Pn/i, że na jednej trói świat się nie kończy, a na przyszłość na pewno będzie lepiej.

Pana/i 10-letnie dziecko miało wrócić do domu o 15., ale spóźniło się ponad godzinę.

• Jest Pan/i tak przerażony/a i zdenerwowany/a, że tylko krzykiem potrafi Pan/i nieco zmniejszyć swoją złość.
• Mówi Pan/i dziecku o swoim zdenerwowaniu i że chce Pan/i z nim porozmawiać o tej sytuacji, jak tylko się Pan/i uspokoi.
• Nie chce Pan/i słuchać jego tłumaczeń. Informuje go Pan/i, że ma karę – „szlaban” na korzystanie z komputera i wyjścia ze znajomymi. Tylko w ten sposób dziecko zapamięta, że nie wolno się spóźniać.

Pana/i dziecko wraca do domu pobrudzone. Podejrzewa Pan/i, że w szkole ktoś mu dokucza.

• Od razu wypytuje Pan/i co się stało. Jest Pan/i zdenerwowany/a i oburzony/a.
• Przede wszystkim zastanawia się Pan/i, czy jest to dobra szkoła dla Pana/i dziecka i że może warto pomyśleć o zmianie.
• Zwołujecie naradę rodziną, dobrze wsłuchuje się Pan/i w to, o czym mówi Pana/i dziecko, by wspólnie podjąć jak najlepszą decyzję.

Nastolatek idzie na randkę, co Państwo mówią/robią?

• Pilnuj się i szanuj. Nie pij. Nie przynieś nam wstydu.
• Baw się dobrze. Omówiliście wszystko przed randką.
• Pytają Państwo, czy ma pieniądze i prezerwatywy.

Pana/i dziecko pozamiatało przedpokój i poukładało buty. Chce je Pan/i pochwalić i mówi:

• Ale ty cudownie dbasz o porządek! Jesteś moim najlepszym pomocnikiem.
• Widzę zamiecioną podłogę i poukładane buty. Jest mi bardzo przyjemnie wrócić do domu i od progu zobaczyć porządek.
• Cieszę się, że pozamiatałeś, ale o naczyniach w kuchni zapomniałeś. Pamiętaj na przyszłość, żeby wszystko starać się robić dokładnie.

Chce Pan/i przygotować obiad, ale po raz kolejny w zlewie jest pełno niepozmywanych naczyń Pana/i dziecka. Co Pan/i robi?

• Zmywa je. Zrobi Pan/i to szybciej i dokładniej niż dziecko.
• Woła dziecko i mówi, że nie może Pan/i przygotować obiadu, kiedy zlew jest pełen naczyń do mycia. Prosi Pan/i, żeby je pozmywało.
• Woła Pan/i dziecko i mówi, że znów nie posprzątało po sobie, że jest nieodpowiedzialne i nigdy nie może Pan/i na nie liczyć - tylko uderzenie w jego uczucia może przynieść skutek na dłużej.

Dziecko 12-letnie samo zabrało się za zmywanie naczyń, widzi Pan/i, że nie umyło dokładnie dwóch szklanek. Co Pan/i robi?

• Mówi Pan/i: zostaw to zmywanie; nie umiesz robić dokładnie, to nie rób.
• Nic Pan/i nie mówi, poczeka Pan/i do wieczora i poprawi.
• Chwali Pan/i, mówi, że się cieszy z takiej pomocy. Mówi o tym, co się udało, a o dwóch niedomytych szklankach Pan/i nie wspomina.

Dziecko wraca ze szkoły i od progu krzyczy, że nienawidzi nauczycielki od polskiego, rzuca plecak i trzaska drzwiami do swojego pokoju. Co Pan/i mówi?

• Wracaj tu. Nie mów tak o nauczycielach. Nie możesz tak się zachowywać.
• Idzie Pan/i do pokoju dziecka, pyta co się stało?
• Nic Pan/i nie mówi, bo po co. To nastolatek, nigdy nie wiadomo, co go ugryzło.

Odprowadza Pan/i 10-latka do szkoły i chce go pocałować, on sie oburza, co dziecko usłyszy?

• Przestań! Jak ty się zachowujesz, pocałuj mamusię/tatusia. To nic, że koledzy już nie całują swoich rodziców. U nas jest inaczej.
• Do zobaczenia po szkole. Pamięta Pan/i, że w tym wieku w grupie rówieśniczej może to być źle widziane/
• Pamiętam, że miałam/łem cię nie przytulać przy kolegach, ale wykradne Ci całuska.

Które stwierdzenie uważasz za prawdziwe:

• Emocje nastolatków są silne, ale nie trwają długo - zmieniają się, gdy znika sytuacja, która je spowodowała.
• Emocje są silne i nawet gdy sytuacja zmienia się, trwają.
• Emocji nastolatka nie trzeba traktować poważnie, są przez niego mało odczuwane i stale się zmieniają.

Pierwszą potrzebą niemowlęcia jest poczucie bezpieczeństwa. Zapewnia się je poprzez:

• Bycie blisko, przytulanie, karmienie, reagowanie na zachowanie dziecka, poznawanie jego potrzeb.
• Dużą ilość prezentów i zabawek.
• Wychodzenie na spacer, zdrową dietę i przewijanie.

Mowa dziecka zaczyna się rozwijać już w pierwszych tygodniach życia. Kiedy warto zacząć dziecku czytać, mówić do dziecka, by wzmacniać rozwój jego mowy?

• W 3. roku życia.
• W 5. roku życia.
• Od urodzenia.